Όλα θα γίνουν παρελθόν

Έτσι έγινε με αυτό τον άνθρωπο. Κάποια στιγμή τον κάλυψε η στάχτη του Βεζούβιου, της χθεσινής του πίτσας. Έμειναν όλα στη μέση, τα μαχαιροπίρουνα άτακτα ριγμένα μες στο πιάτο, οι χαρτοπετσέτες τσαλακωμένες σε μικρές μπάλες πάνω στο τραπέζι, ο σκύλος με το ένα μάτι μισάνοιχτο. Ο ίδιος σαν άγαλμα πάνω στον καναπέ, με τις παλάμες στα μάγουλα, με τους αγκώνες στα γόνατα. Η τελευταία φωτογραφία της ζωής του, θα τον ξέθαβαν χιλιάδες χρόνια μετά οι αρχαιολόγοι, με ένα μαλακό βουρτσάκι θα του ξεσκόνιζαν τα βλέφαρα, θα αποκάλυπταν το όνομα Πίτσα Ρομάνα πάνω στο πακέτο. Αυτή θα ήταν η σημαντική του συμβολή στην ανθρωπότητα, πίσω απ' το τζάμι του μουσείου θα συνέχιζε να κάθεται σκεπτικός μπροστά σε εκείνο το κουτί που το καρτελάκι ονόμαζε "τηλεόραση". Με μια οθόνη πλάσματος στη θέση κάποιου πλάσματος, που αν το είχε δίπλα του στο κρεβάτι, δεν θα ήξερε τι να το κάνει. Πώς το αγκαλιάζουν το πλάσμα και γιατί, τι το κάνουν όταν ροχαλίζει, κι αν στριφογυρίζει άγαρμπα, ποια ρύθμιση το σταματά.