Το κύμα της ασφάλτου σκάει πάνω στο κράσπεδο
Στο γυρισμό απ' την Ανάσταση εγώ, η μαμά μου κι ο σκύλος στο αυτοκίνητο. Τέσσερις το πρωί. Οδηγεί η μαμά μου. Κοίτα ομορφιά, κοίτα τι ωραία, επαναλαμβάνει κάθε τόσο δείχνοντας τους άδειους δρόμους. Άγχος οι γιορτές, λέει. Πρέπει να φτιάξεις μαγειρίτσα, πρέπει να σουβλίσεις το αρνί, πρέπει να βάψεις τα αυτιά, ε, τα αβγά. Γελάει. Μα κοίτα ομορφιά. Κανένας πίσω σου δεν σου κορνάρει. Περιμένουμε στο φανάρι. Ο άδειος δρόμος χλομά φωτισμένος σε έναν απρόσωπο κόμβο. Θυμάμαι ξαφνικά που όταν ήμασταν μικροί εγώ και ο αδερφός μου, μας πήγαινε το Πάσχα στο νησί της. Μας έσερνε με τις ώρες μέσα στα σοκάκια και μας έδειχνε τις αυλές που έπαιζε, το παλιό της σπίτι πάνω στο Κάστρο. Επιστροφή στην πραγματικότητα. Ο σκύλος στο πίσω κάθισμα ροκανίζει μουλωχτά τις ζώνες ασφαλείας. Πράσινο και φύγαμε.
15 σχόλια:
Φαντάσου, το κράσπεδο
πάνω που παεί να σκάσει
στην άσφαλτο, γείνετε κύμα
ma pou pige to post me t arni kai to skyli???
e???
pou??
e?
Μα δεν μου λέτε, όλο θα με μαρτυράτε εσείς;
Den eime martiriaris, eime Koreatis.
Egrapsa ena soro syntages me skyloys san sxolio kai eksafanistike to post. Grrr...
for example:
http://wolf.ok.ac.kr/~annyg/english/e5.htm
Αν είναι τόσο σημαντικό για σας, να σας το στείλω με μέηλ.
Den me katalaves.
Nomiza oti san geitonisa tha katalavaines.
Kaneis de me katalavainei... bou xou xou...
Pao na voutikso sta vathi ton okeanon. Na eksafanisto apo to prosopo tis gis. Na sinantiso ta katakreourgimena arnakia. To xrima sto laimo sas.
Σαν γειτόνισσα καταλαβαίνω. Σαν μπλόγκερ δεν καταλαβαίνω. Πάντως μην βουτήξετε, δεν μπορώ να μπω στη θάλασσα να σας σώσω πριν περάσουν δύο ώρες από το τελευταίο αρνάκι στο φούρνο.
Να είσαι καλά, κι εσύ και η μαμά σου, κι ο σκύλος, κι ότι αγαπάς.
Και του χρόνου.
Και (να) σε χαιρόμαστε πολύ.
Χρόνια πολλά και σε σένα, Lemon. Να είσαι πάντα καλά! Φιλιά απ' το σκύλο.
Τι όμορφη εικόνα... Η φωνή της μαμάς, που πάντα σε ηρεμεί, το μασούλημα του σκύλου που πάντα σε ανησυχεί, το φως απ'το φανάρι...
Σοφή επιλογή της ώρας ταξιδιού.
Καλώς ήρθατε πίσω.
Α, ναι, η φωνή της μαμάς που πάντα σε ηρεμεί...
Σαν να την ακούω τώρα: Κωστάκηηηη, μη πας στα βαθιά παιδί μου!
Νιρβάνα λέμε :-)
Επιστρέψαμε και ημείς
σώοι και φρενοβλαβείς
Και του χρόνου.
Γμτ, δε πήρε το τέταρτο στίχο του αριστουργήματος:
Επιστρέψαμε και ημείς
σώοι και φρενοβλαβείς
Και του χρόνου.
Εις πώλον όνου
Harika poly pou diavasa kapia
post sou perimeno pos kai pos
ta epomena!
Ευχαριστώ, Ιφιμέδεια. Καλώς σας βρήκα. Δεν ήμουν πολύ μακριά, έμεινα εντός. Σχετικά με τη φωνή της μαμάς, θα συμφωνήσω με τον Κώστα .
X-ray , μην μου δίνετε θάρρος, γιατί διανύω μια φλύαρη εποχή και δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει. Να σας εξηγήσω γιατί. Όταν ήμουν μικρή που λέτε...
Δημοσίευση σχολίου