Μπλέκονται τόσο πολύ τα πράγματα μέσα στο νεκροταφείο. Πας εκεί να συναντήσεις τον απόλυτο θάνατο, για να διαπιστώσεις σύντομα ότι υπάρχει μια ολόκληρη κοινότητα από ανθρώπους, γάτες και σκυλιά που ζουν και τρέφονται από αυτόν. Ύστερα υπάρχει φροντίδα, συντήρηση, μια διαρκής προσπάθεια για αποτροπή της φθοράς. Υπάρχουν οι γυναίκες που μιλάνε με τους νεκρούς τους και εξακολουθούν να τους πλένουν, να τους αλλάζουν λάδια, να τους χτίζουν και να τους στολίζουν. Κι αυτοί, άβουλοι, υπομένουν τη γλάστρα στο στήθος, υπομένουν τη φωτογραφία απ' τα μπουζούκια στο κεφάλι, υπομένουν τα κλάματα, τα άζαξ, τις σκούπες, τα βετέξ.
6 σχόλια:
Σε κάποια νεκροταφεία, λένε, το έδαφος έχει τόσο κορεστεί που οι νεκροί δεν λιώνουν εγκαίρως ώστε να μπουν οι επόμενοι. Η εκδίκηση των σκουληκιών...
Γι'αυτό καύση και πάλι καύση.
Αυτό δεν είναι τίποτα. Ο θείος μου ο Παναγιώτης συνέχιζε να κλάνει ακόμα και οταν τον θάψανε.
Σήμερα, όταν περνάς απο τον τάφο του προσφέρει ο επιστάτης του νεκροταφείου σου προσφέρει μάσκα οξυγόνου!
Και τα πλαστικά λουλούδια.
degreece, η πραγματική εκδίκηση των σκουληκιών θα ήταν να μην μας έτρωγαν.
Ιφιμέδεια, συμφωνώ. Μετά την παύση, καύση.
urfurslaag, χαμογέλα τώρα που μπορείς.
yellow kid, αυτό δεν είναι τάφος, χύτρα ταχύτητας είναι.
lemon, και τα πλαστικά τρισάγια.
Στην κωμόπολη Rochester της Νέας Υόρκης, ένα από τα βασικά αξιοθέατα είναι το νεκροταφείο. Είναι τεράστιο, με πολύ προσεγμένους τάφους, με πολλές διασημότητες (Έντνα Ο'Μπράιεν κλπ) και δεν είναι ευλογημένο.
Ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις οικογένειες να κάνουν το περίπατό τους εκεί, ποδηλάτες κλπ.
Δημοσίευση σχολίου