28.2.07

Η μπαμπούσκα -πάντα την έλεγα μπαμπούσκα- κατέβηκε από το ταξί και προχώρησε τρεκλίζοντας προς την πόρτα της. Το χνώτο της έβγαινε πυκνός καπνός και αν ήταν κάποιος εκεί να το μυρίσει, θα μεθούσε με την πρώτη εισπνοή. Στεκόμουν στο κεφαλόσκαλο και την κοίταζα που έψαχνε με το κλειδί της την κλειδαρότρυπα. Την είχα δει τόσες νύχτες αυτή τη σκηνή, η μπαμπούσκα να στέκεται, η μπαμπούσκα να μουρμουρίζει μπροστά στην κλειδαρότρυπα. Κι όταν έμπαινε μέσα, κάθε φορά που έμπαινε μέσα τελικά, κάποια γάτα είχε προλάβει να τριφτεί στα πόδια της μέχρι να κλείσει πίσω της την πόρτα.

Αργότερα θα μου μιλούσε για τη ζωή της. Μέχρι τότε ήταν απλώς η παράξενη γειτόνισσα. Τη συναντούσα με το καροτσάκι της λαϊκής στο δρόμο, με ένα χαμόγελο παράταιρο, αφού ζούσε μέσα στη μοναξιά. Όπως μου εξήγησε πολλούς μήνες μετά, αυτή η μοναξιά ήταν κάτι το φυσιολογικό για αυτήν, αν και δυσάρεστο. Είχε επιλέξει τη φύση της σαν τον φαφούτη που προτιμά τα άδεια ούλα απ' τη μασέλα. Έτσι έλεγε.

5 σχόλια:

Η Κουρούνα είπε...

Κάπως έτσι θα είμαι αν γεράσω (χωρίς το αλκοόλ ίσως, που δε μου αρέσει).

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Η μοναξια δεν συνηθιζεται ποτε...
Ουτε μπορεις να συμβιβαστεις μαζι της...

lemon είπε...

Είδες το "notes on a scandal"?

ou ming είπε...

@Κουρούνα: Αν, ε;

@πρέζα tv: Ίσως βοηθάει να συμβιβαστεί κανείς με το γεγονός ότι η ζωή δεν δίνει δεκάρα για το πώς φανταζόμαστε και πώς θα θέλαμε εμείς να είναι τα πράγματα.

@lemon: Όχι. Να το δω;

lemon είπε...

Ναι. Εκτός που είναι καλή σαν ταινία, είναι και που δείχνει τη μοναξιά-μοναξιά.