Λίγες ώρες μετά το προηγούμενο ποστ -τι παράξενο- πέθανε η γιαγιά μου. Την είδα το πρωί, κατάκοιτη στο κρεβάτι, να παραμιλάει σε μια ακατάληπτη γλώσσα. Κάθε λίγο και λιγάκι έφερνε μια χαρτοπετσέτα στο στόμα της και προσπαθούσε να τη φάει. Την πήγαν στο νοσοκομείο, ύστερα από λίγο πέθανε.
Ξανακάθισα στο τραπέζι με τους στενούς συγγενείς, η γυναίκα που την πρόσεχε έφτιαχνε σιωπηλή καφέδες, η μαμά μου με κόκκινα μάτια, ο μπαμπάς μου στο τηλέφωνο να κανονίζει τα της κηδείας. Κάτι παίρνει το αυτί μου για καθαρά εσώρουχα και κάλτσες. Κι ύστερα αρχίζει πάλι αυτή η τρελή συζήτηση -την είχα ξανακούσει όταν πέθανε ο παππούς μου- για το νεκροταφείο. Όχι στου Ζωγράφου, στην Καισαριανή να τη θάψουν. Στου Ζωγράφου γίνεται χαμός, εκεί είναι ήσυχα. Τόσο μη εξοικειωμένοι με το θάνατο οι ζωντανοί, τρέμουν μήπως ένα περαστικό μηχανάκι τούς ξυπνήσει τον νεκρό.
27.2.07
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
:-(
...
Να ζήσεις πολύ να τη θυμάσαι Ou Ming.
Ισως φοβούνται οτι τα μηχανάκια, να μην ξυπνήσουν οι ζωντανοί!
...Το αστειάκι αυτό ήταν μια προσφορά του Υ.Κ. Γιαν να σπάσει η μελανχολία...
Χους...
"Καλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε", ού μίγκ.
Τόσο μη εξοικειωμένοι με το θάνατο οι ζωντανοί,
τόσο μη εξοικειωμένοι με τη ζωή ακόμα-ακόμα.
Είπα κι εγώ την εξυπνάδα μου,
μα τίποτα δεν έχω να πω επί της ουσίας.
Τούτης που γεννιέται από τα λόγια,
τούτης που πεθαίνει στην πράξη.
Για ποιον βαραίνει η καρδιά μου;
Για εσένα,
για τη γιαγιά σου,
ή για εμένα κατά βάθος;
Για όποιον και να βαραίνει,
η ζυγαριά το ίδιο δείχνει.
Να είστε καλά να την θυμάστε. Εύχομαι οι γονείς σου ειδικά να παρηγορηθούν όσο γίνεται πιό γρήγορα.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ.
Δημοσίευση σχολίου