7.1.07

Σάββατο βράδυ. Επιστροφή στο σπίτι με ανυπόφορο πονοκέφαλο. Το κρασί με μέτρο κι οι κουβέντες δυνατές. Τα αυτιά μου βουίζουν ακόμη. Περπάτησα λίγα μέτρα έξω απ' το Πεδίον του Άρεως. Η τσίκνα της καντίνας μπερδεύεται με τις αχνισμένες μου ανάσες. Το άγαλμα πάντα στη θέση του. Ένα φεγγάρι στρογγυλό πάνω από την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Κουμπωμένη μέχρι τα αυτιά μέσα στο ταξί, γυρίζω το κεφάλι να χαζέψω το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο γωνιακό κρεοπωλείο. Στολίδια, τσιγκέλια και κρέατα. Λίγη ώρα πριν παρατηρούσα τα πρόσωπα στην παρέα. Βλέμμα πυρετικό ο ένας, υγρά, αδηφάγα μάτια, ροδαλό δέρμα στα γελαστά του χείλια, καθισμένος σαν χορευτής σε ένα ψηλό σκαμπό. Ο άλλος σιωπηλός, οι φλέβες φουσκώνουν στους κροτάφους, μορφή καλογερική, καπνίζει αργά αργά τα τσιγάρα του καθισμένος στη γωνία. Παράξενα φρούτα οι άνθρωποι, καμιά φορά σου τρομάζουν τη γλώσσα με το πικρό κουκούτσι τους.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλή χρονιά, εύχομαι :)

ou ming είπε...

Καλή χρονιά, Βασίλη.