Τουρίστες στη ζωή μας

Είναι μια έκφραση που μου έχει εντυπωθεί. Την έλεγε ένα ζευγάρι που είχα γνωρίσει παλιότερα μέσω του τότε φίλου μου, τουρίστες στη ζωή μου και οι ίδιοι. Είχαμε κάνει κάποια πράγματα μαζί τότε, πριν από καμιά δωδεκαριά χρόνια. Θυμάμαι μια εκδρομή σε ένα εξοχικό, πολύ κρύο, ένα χαμόγελο με σαπισμένα δόντια να περιφέρεται, κεραμικά ξεφλουδισμένα μπιμπελό πάνω στο τζάκι, κάποιου οι γονείς να είναι στο μέσα δωμάτιο. Αν θυμάμαι καλά, δεν μας είχαν υποδεχτεί με καλό μάτι.

Χαθήκαμε.

Εγώ χώρισα απ' το φίλο μου, χώρισα αναγκαστικά και από αυτούς, μπορεί κι αυτός να χώρισε απ' αυτούς, κι αυτοί μεταξύ τους, ίσως να χώρισαν ακόμη και οι γονείς από το μέσα δωμάτιο. Παρασκευή βράδυ, περίπου δώδεκα χρόνια μετά, ο σκύλος χοροπηδάει γύρω μου δαγκώνοντας το καινούριο, λαστιχένιο του παιχνίδι. Είναι τόσο χαρούμενος που με βλέπει κι εγώ παραξενεύομαι τόσο πολύ που μια τέτοια αγάπη έψαχνα τόσο καιρό και τι κρίμα που μάθαινα αγγλικά από μικρή κι όχι σκυλίσια. Κι ίσως μετά από δώδεκα χρόνια ο σκύλος θα είναι άλλος ένας τουρίστας στη ζωή μου, θα τον θυμάμαι αραιά και πού, θα συνεχίζω να βρίσκω τρίχες του στα πουλόβερ μου και θα σκέφτομαι, αν ήταν τώρα εδώ, θα λέγαμε

κανίς, κανίς, κανίς δεν θα σε σώσει.