Κλήση εγκεφάλου
Έκανα λάθος στο προηγούμενο ποστ, αγαπητοί νεταναγνώστες. Δεν κέρδισαν οι Λόρδοι· κέρδισε η Λόρδα. Αλλά έτσι είμαστε εμείς. Σκορπάμε το μισθουλάκο μας σε μία βραδιά σπάζοντας πιάτα στα μπουζούκια. Κολλώντας χαρτονομίσματα στο κούτελο του κάθε αρκουδιάρη. Μας κυνηγάνε οι δοσάδες, αλλά κάνουμε γάμους υπερπολυτελείας. Ντύνουμε τις ψάθινες καρέκλες μας με φιόγκους και νοικιάζουμε αγροκτήματα αρόζα, για να θαμπώσουμε τα πλήθη. Αλλά έτσι είμαστε εμείς. Έξω μυαλά. Χορεύουμε συρτάκι και τρώμε και σουβλάκι, πουλάμε τζατζίκια και παίρνουμε μεταξωτές πριονοκορδέλες. Και τη στιγμή που τα σκεφτόμουν αυτά, πέρασε από μπροστά μου με κόκκινο ένας ελληναράς με τζιπ κορνάροντας σαν νά’ χε δίκιο.
Ίσως η μετανάστευσις να είναι μια κάποια λύσις.
5 σχόλια:
Ειναι λυσις. Και μαλιστα εξαιρετος.
Μη φεύγεις!!!!! Μη!!!!!
Ξέρεις τι κόσμός έρχεται, και παίρνει δάνεια με 12%, και μου λέει κοιτωντας με στα μάτια "έχω γάμο"...μπορώ εγω εκείνη την ώρα να πω τη γνώμη μου, ε, πες μου, μπορώ? αυτόν τον γ#$%@νο τον γάμο, για να μένετε μάζι τον κάνετε τελικά ή για τα μάτια (και τις κοιλιές) των καλεσμένων?
Αλλά είμαι μια απλή πωλήτρια (που έχει και στοχους επιπλέον) οπότε όπως καταλαβαίνεις, τους κοιτάζω με κατανόηση και συνεχίζω...(και ντρέπομαι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Σεβαστή οικοδέσποινα,
πόσο δίκιο έχετε! Ίσως δεν έπρεπε να έχουμε φύγει ποτέ από την λατρεμένη μας μακρινή πατρίδα, αλλά εμένα τουλάχιστον δε με ρώτησε κανείς...
Ο Ελληνάρας το τζιπ το χρωστάει 100%. Για να δώσει την προκαταβολή πούλησε τα πατρογονικά του οικόπεδα στο χωριό, το διαμερισματάκι των γονιών του στην Αθήνα και παντρεύτηκε την Αθηνά τη γεροντοκόρη της γειτονιάς του που είχε και τη σχετική προικούλα...
Υ.Γ. Λεμονιά είμαι στο τσακ να σε
καλέσω στο γάμο μου. Δεν έχει δεξίωση μετά και προβλέπω οτι δεν θα έρθει κανείς (και μ'αρέσειιιι)
Ευχαριστώ για τη συνεισφορά σας κύριε Φώλιε, θα το λάβω σοβαρά υπόψη μου.
Kyrallina, τα γεγονότα μερικές φορές μας υπερφαλαγγίζουν. Δεν θα φύγω αύριο, αλλά ο σπόρος της μετανάστευσης μπορεί να φυτρώσει σιγά σιγά.
Lemon, για ποιους δουλεύουμε, τι κάνουμε και αν μπορούμε να πούμε τη γνώμη μας είναι πολύ μεγάλη ιστορία.
Ιφιμέδεια, συντοπίτισσα. Ούτε εμένα με ρώτησε κανείς. Ίσως ήρθε η ώρα λοιπόν να ρωτήσω τον εαυτό μου.
Δημοσίευση σχολίου