Οι συμπουγάδες πέτρες ή κάντε ένα κιτ-κατ
Παρατηρώ μερικές φορές πόσα πράγματα καλούμαι να κάνω ταυτόχρονα. Σαν ένα μηχάνημα-χταπόδι, σαν τη θεά Κάλι με τα πολλά χέρια.
Ενώ δουλεύω στον υπολογιστή, φτάνει η ώρα να φάει ο σκύλος, εκείνη τη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο, πιάνω το ακουστικό και ταυτόχρονα ανακατεύω τα νιανιά του σκύλου στο κατσαρολάκι, ρίχνω το φαΐ στο μπολ, με το ακουστικό στο αυτί τρέχω στο μπάνιο γιατί έχει τελειώσει το πλυντήριο, εντωμεταξύ ο σκύλος έχει φάει και θέλει να κάνει σεξ με το πόδι μου, με το ένα χέρι διώχνω το σκύλο και με το άλλο αδειάζω τα ρούχα στη λεκάνη, πρέπει να τα απλώσω γιατί θα φύγει ο ήλιος, με την ευκαιρία μαζεύω και τις τρίχες που έχουν γίνει μια μπάλα που χορεύει στη γωνία, κλείνω το παράθυρο γιατί έπιασε αέρας, ψάχνω τα μανταλάκια να μην πάρει ο αέρας τη μπουγάδα, τρίζει η τέντα και θα γκρινιάζουν πάλι οι από κάτω, ψάχνω τη μανιβέλα να τη σηκώσω, περνάω δίπλα από τη γλάστρα, έχει ξεραθεί το γεράνι, πάω στην κουζίνα να πάρω λίγο νερό, δεν έχω ποτιστήρι -να θυμηθώ να πάρω-, πιάνω την καφετιέρα να τη γεμίσω νερό, είναι γεμάτη κατακάθια, την ξεπλένω, ξαναχτυπάει το τηλέφωνο, πρόταση για δουλειά, τρέχω στο γραφείο μου, ανοίγω το ημερολόγιο, πότε τη θέλετε; μάλιστα, αφήστε μου ένα λεπτάκι να το σκεφτώ, κοιτάζω αφηρημένη το πάτωμα και υπολογίζω τις μέρες, ο σκύλος που στο μεταξύ έχει χέσει, παίζει με ένα κουραδάκι πάνω στην άσπρη φλοκάτη, μαλώνω το σκύλο με το δάχτυλο, τρέχω στο μπάνιο, παίρνω λίγο χαρτί, εντάξει, θα την αναλάβω, κύριε Τέτοιε μου, τυλίγω το κουραδάκι σαν ντολμαδάκι στο χαρτί, λέω ευχαριστώ και γεια σας. Πού είχα μείνει; Α, ναι. Κάθομαι πάλι στην καρέκλα του γραφείου μου. Πληκτρολογώ μια πρόταση, χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά μου. Η γιαγιά είναι στα πρόθυρα του θανάτου, να πας να τη δεις. Έχεις εξαφανιστεί, μου λέει. Μισό λεπτό να το σημειώσω, απαντάω. Ε-π-ε-ί-γ-ο-ν-γ-ι-α-γ-ι-ά-σ-τ-α π-ρ-ό-θ-υ-ρ-α-τ-ο-υ θ-α-ν-ά-τ-ο-υ, συλλαβίζω με το ακουστικό πιασμένο ανάμεσα στον ώμο και το αυτί. Και πώς μού περνάει απ' το μυαλό ότι ο θάνατος μπορεί να περιμένει. Ο κύριος Τέτοιος όχι. Τύψεις. Να θυμηθώ να αλλάξω προτεραιότητες, σκέφτομαι, να θυμηθώ να επεξεργαστώ τις σκέψεις μου και να ωριμάσω. Ν-α-θ-υ-μ-η-θ-ώ-ν-α-ω-ρ-ι-μ-ά-σ-ω, συμπληρώνω και ξαναρχίζω τη δουλειά.
12 σχόλια:
Χριστός κι Απόστολος! (Όχι ο Κακλαμάνης, ο άλλος.) Πώς τα προλαβαίνεις όλα αυτά, παιδί μου; Μήπως είσαι όντως απόγονος της θεάς Κάλι και δεν το ξέρεις; Μήπως είχε καμιά μακρινή ξαδέρφη στην Κίνα και η σκούφια σου (συγγνώμη, το κιμονό σου), κρατάει από 'κεί;
Φτου, κακά! (Όχι του σκύλου, τα άλλα.)
Καλέ, κάτι μου θύμισε αυτή η σκηνή...αλλά
με κάποια διαφορά...
Α, ναι! Η φλοκάτη σε μένα είναι κόκκινη.
Δυστυχώς ο θάνατος δεν μπορεί να περιμένει.
Διώξε το σκύλο. Πάρε γάτα.
Eσύ παιδί μου πνίγεσαι εκεί πέρα! Πως τα καταφέρνεις ρε θηρίο; Και δεν μου λές πως άλλαξες τα χρώματα στο template?
Θα μας πεις κι εμάς ή είναι μυστικό?
Ωριμότητα και πειθαρχία.. ……
Πολύ δύσκολο…….
Και που να έρθει (με το καλό) κι η οικογένεια…..
Καταπληκτική (γραφή), μπραβο!
…με τα δαχτυλα των ποδιων δεν κανεις τιποτα?
-Σήμερα σε ανακάλυψα
-Γέλασα πολύ!
-Διασκέδασα...
-Μελαγχόλησα...
-Σκέφτηκα! (μη ρωτήσεις κι εσύ: "με τι"...)
-Θύμωσα (όχι με σένα...)
-Κα΄.... (άσ'το αυτό!)
-...και πήγα να ετοιμάσω το επόμενο φωτοπόστ...
Που να είχες και παιδιά δηλαδή.Δε σου λέω τίποτα άλλο.
Και μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να απαντάω και στα σχόλια! Ουφ!
Δεν είναι απαραίτητο. Θα φύγω σ' ένα τέταρτο...
A, μπαίνω και ξαναμπαίνω και δε βλέπω ούτε νέο post, ούτε να αυξάνεται ο αριθμός των σχολίων. Tότε, τι να κάνω, θα προσθέσω εγώ ένα:
- Aριστοτεχνικό το κείμενο.
- Συμφωνώ με την Iφιμέδεια (εξάλλου κι εσύ κιτ-κατ ζητάς, όχι ντιγκ-ντογκ).
- Σε παρακαλώ να μην ωριμάσεις άλλο, γιατί είσαι πολύ νόστιμη έτσι.
Δημοσίευση σχολίου