Σκεφτόμουν του σάλεψε και ήταν η φράση που μετά από πολύ καιρό μου έδωσε μια στιγμιαία έμπνευση. Είχα κόψει μια μπουκιά ψωμί κι ετοιμαζόμουν να φάω την κόρα που έμοιαζε με κόκαλο πνεύμονα. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου πεσμένο πάνω στην άμμο σαν τον Εσταυρωμένο. Το ηλιοβασίλεμα και τα πουλιά. Τους αφρούς που αφήνουν τα καράβια.
11 σχόλια:
Tο διαβάζω, το ξαναδιαβάζω... Mέχρι στιγμής, beach me!
Mε το "κόκαλο πνεύμονα", πάντως, πας γυρεύοντας να σου στείλω κανένα πολύ Strange Fruit.
Ξάπλα στην άμμο...
Τα πουλιά από πάνω...
Ο ήλιος να πέφτει...
Το κύμα να αφρίζει...
Λογικό μου φαίνεται.
Αλλά, πάλι, η πολλή ομορφιά γίνεται δυσβάσταχτη και τρελαίνει...
Όπως υπαινίχθηκα παραπάνω, έχω σκεφτεί ένα σχετικό, ωμού τρεαλισμού - θα το βάλω άμα μου δώσει άδεια η ou ming.
Π, μπορείς να το στείλεις στο μέηλ μου (ωμού τρεαλισμού; Χμμμ. Για να δούμε)
Όχι, cyrusgeo, η ασχήμεια τρελαίνει. Η ασχήμεια είναι δυσβάσταχτη. Αυτό νιώθω ζώντας στην πόλη. Και έχω κάτι αναλαμπές, όπως σε αυτό το δυσνόητο απόσπασμα που είχα γράψει πριν από καιρό, όπου σχηματίζεται μια εικόνα στο μυαλό μου εντελώς απρόσμενα και σαν καλωσυνάτο δάχτυλο μου δείχνει το δρόμο.
Καλησπέρα ou ming.Διαβασα τις προτάσεις:η ασχήμεια τρελαίνει. Η ασχήμεια είναι δυσβάσταχτη. Αυτό νιώθω ζώντας στην πόλη. και σκέφτηκα: 'κοίτα τι αντίθετα μπορεί να σκέφτονται δυο άνθρωποι..(τι παράξενο ε ; )
Γεννήθηκα στην μεγάλη γνωστή πολη,μεγάλωσα στη μεγάλη γνωστή πόλη,έφυγα μετά τα εικοσί μου από τη μεγάλη γνωστή πόλη (τα'φερε έτσι η ζωή που λέμε)..Κατοικώ εδω και αρκετά χρόνια σε μεγάλη επαρχιακή πολη κοντά στην πρώτη μου.
Και είναι κάμποσος καιρός πια που νοιώθω πως ασφυκτιώ εδω,πως νοιώθω τη μεγάλη μου πόλη να μου λείπει αφάνταστα (και να φανταστείς ειναι διπλα μου πλέον)..
Η εξοχή και οι επαρχιακές πολεις ειναι καλές για λίγο διάστημα (για πολυ λιγο συγκεκριμένα)..Τιποτα -για μένα- δε συγκρίνεται με την αύρα της Αθήνας.Τη λατρεύω,είμαι σοβαρα γιατρέ μου;; :p
Γεια σου regina! Πιστεύω ότι λατρεύεις τη μεγάλη γνωστή πόλη γιατί απλώς δεν ζεις εδώ! Φαντάσου να λείπει ο καλός σου. Κοιτάζεις τις φωτογραφίες του, αναπολείς τις ωραίες στιγμές που περάσατε μαζί, κάποια στιγμή όμως επιστρέφει και ξαφνικά συνέρχεσαι απ' το όνειρο. Είχες ξεχάσει πως ροχαλίζει πάνω στ' αυτί σου!
Οι δυσκολίες της επαρχίας ξεπερνιούνται πιστεύω με ένα ταξιδάκι κάπου αλλού, με ένα διάλειμμα. Οι δυσκολίες της πόλης ξεπερνιούνται με χάπια.
Π, είδες τι παθαίνω με τις παλαιές συνδέσεις; Αντί να λιάζομαι, βιάζομαι. Νόμιζα ότι ήθελες να μου στείλεις κάποιο κείμενο να το ανεβάσω για ποστ. Συγγνώμη, δεν κατάλαβα. Έχεις δίκιο έγινε μια μανούβρα χωρίς λόγο. Θα ανεβάσω εγώ το σχόλιό σου.
Tom Waits: Singapore
......
έφυγα για τη χώρα των ονείρων
τα 'πια μ' όλους τους Kινέζους
πέρασα απ' τα βρωμόνερα του Παρισιού
χόρεψα στο διάβα ενός βαμμένου ανέμου
κρέμομαι σ' ένα σκοινί από άμμο
κι είν' ώρα τώρα να μου πεις αντίο
Aπόψε θα σαλπάρουμε για Σιγκαπούρη
κοίτα να μη σε πάρει ο ύπνος στη στεριά
κάν' το σταυρό σου, κι ευχήσου να πεθάνεις
όταν θ' ακούσεις τα παιδιά να κλαίνε
άσε να διαλέξει ο μπαλτάς, και το κόκκαλο με το μεδούλι,
καθώς θα φτιάνουν πόδια για παιδικά παπούτσια
E, όχι και χωρίς λόγο, αφού για καλό και για κακό ζητούσα άδεια. Thank you thank you - αλλά πολύ μεγάλες προσδοκίες είχες, διαβολικό μαριδάκι.... άμα έχω κάτι για post θα στο πώ. Bέβαια αν είσαι ακόμα adsl-less, θα έπρεπε να λιάζεσαι αντί να νοιάζεσαι.
Kαλή σου μέρα
(H δική μου τώρα αρχίζει - τα κυκλώματα του lexington δεν έχουν ανάψει ακόμα)
οu ming ,μπορεί και να έχεις δίκιο,αλλά ποτέ ,ακόμα και όταν ζουσα στην Αθήνα,δεν δυσανασχέτησα.Κάθε τι σε αυτήν την πόλη μου προκαλούσε αλυσιδωτές εκρήξεις σκέψεων και εμπνεύσεων (πως τα λεω ετσι,ωρες ωρες :p:p)..
Δε λέω πως δεν έχει άσχημα σημεία,πως δεν έχει μειονεκτήματα,αλλά να σου πω και την αλήθεια ούτε το ροχαλητό με ενοχλεί.Αυτά ειναι λεπτομέρειες που δεν τις προσέχεις καν οταν εισαι ερωτευμένος/η (το ίδιο ισχυει και για τον ερωτα προς μία πολη).
Δημοσίευση σχολίου