7.4.06

Του νιου η μάχη

Όταν πήγαινα σχολείο, οι μαθητές έμοιαζαν με ασουλούπωτους γυρίνους που περίμεναν να γίνουν πρίγκιπες. Τα κορίτσια έκαναν υπομονή μέχρι να τελειώσουν το σχολείο, για να κάνουν μια γερή δίαιτα μετά τις πανελλήνιες και ν’ αρχίσουν τα λούσα, τα αγόρια δεν είμαι σίγουρη τι περίμεναν, μπάλα έπαιζαν. Στο δημόσιο λύκειο που πήγαινα, η πιο πρωτοποριακή κίνηση που είχε γίνει ποτέ ήταν η δημιουργία ενός λευκώματος για τους αποφοίτους της Γ΄ λυκείου, με φωτογραφίες από τάξεις στημένες σαν για ομαδική εκτέλεση, με άτεχνα σκίτσα και διδακτικές ιστορίες που έγραφαν τα φυτά -δεν ξέρω, χρησιμοποιείται ακόμα αυτή η λέξη;- για να μας προτρέψουν «να μην πετάμε χαρτάκια κάτω». Ένιωσα μεγάλη έκπληξη λοιπόν όταν έπεσα πάνω στην ιστοσελίδα του πειραματικού λυκείου Αγίων Αναργύρων, όπου διάβασα μια εναλλακτική εκδοχή της Οδύσσειας - όπως σκέφτηκα αργότερα, των ραψωλιών της Οδύσσειας. Όχι, δεν κάνουν τα μάτια σας πουλάκια. Αυτό είναι το πνεύμα. Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα σαχλά ποιήματα όπως ξέρετε, και όποιος το έγραψε, το έφτιαξε πραγματικά διασκεδαστικό. Το γεγονός ότι το επέλεξαν οι μαθητές για να το συμπεριλάβουν στην ιστοσελίδα τους με έβαλε σε σκέψεις. Αφενός για το πώς το επέτρεψαν οι καθηγητές τους, οι κηδεμόνες και η κηδαιμόνια ενορία τους, αφετέρου γιατί ένα τέτοιο κείμενο μάλλον τους ενδιαφέρει περισσότερο απ’ ό,τι ο ίδιος ο Όμηρος. Θέλω να πιστεύω ότι οι μαθητές ως φρέσκιοι άνθρωποι –ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιούν- έχουν μεγαλύτερη αίσθηση της ισορροπίας από τους σιτεμένους διδασκάλους τους. Δεν παραβλέπουν ότι και ο σοφός έκλανε. Ότι και ο σοφός έχεζε. Και ότι αυτά δεν τον έκαναν λιγότερο σοφό. Με συγχωρείτε αν τρώτε μπροστά στην οθόνη, αλλά όλοι μας ως σοφά μηχανήματα έχουμε μια εξάτμιση. Οι αρχαίοι ως πρότυπα, όπως μας τους έχει παρουσιάσει το σχολείο, μοιάζουν με τα μοντέλα των διαφημίσεων. Είναι αψεγάδιαστοι. Τέλειοι. Με τι τρόπους. Και μόνο αυτό. Είναι παράξενο λοιπόν που με αυτά τα πρότυπα έχουμε πάθει γνωσιακή ανορεξία;

Με την ευκαιρία, σας αντιγράφω δύο από τις αγαπημένες μου αρχαίες ελληνικές παροιμίες (Νίκου Μουλακάκη, εκδόσεις Επικαιρότητα). Έχουν πλάκα.

Τον πέρδοντα δ’ αντιπέρδειν (να κλάνεις κι εσύ αυτόν που σε κλάνει)
Προς κωφοίς αποπέρδεις (κλάνεις κουφούς ανθρώπους)


Από τη συχνότητα των ποστ μου πρέπει να έχετε καταλάβει ότι έχω καταφύγει στα πάντα για να μην δουλεύω. Ακόμη και στο να σκέφτομαι.

7 σχόλια:

Mr.Folios είπε...

Εγω δεν εχω να γραψω τιποτα, αλλα υποσχεθηκα να περναω.

Π είπε...

Kι εγώ ψάχνω να βρω κάτι κατάλληλο να σου στείλω, αλλά δε βρίσκω ρε γαμώτο...

ou ming είπε...

Ωραία, κι εγώ δεν έχω τίποτα να απαντήσω.

Π είπε...

A τι ωραία, ούτε ανέκδοτο για ξανθιές να είμασταν!

Περαστικός είπε...

Καθ' ότι όταν ομιλώ, πετάω κάνα αρχαίο,
για ψάρωμα και για εφέ, να κάνω τον σπουδαίο,
ευθύς το βιβλίο αυτό, σπεύδω να αναζητήσω.

ou ming είπε...

Βεβαίως, αλλά για νά' σαι ωραίος, σπεύδε βραδέως.

Ανώνυμος είπε...

Ασχετο και σχετικό μαζί.Ωραιο βιβλιο το ''Αρχαιοι Αθηναίοι,ηδονες καταχρήσεις και πάθη'' του James Davidson εκδοσεις Περίπλους.