2.4.06

3:17 π.μ.

Δεν ξέρω τι με έπιασε νυχτιάτικα και ξεσκονίζω τις παλιές μουσικές μου. Μπορεί να είναι η άνοιξη. Θυμήθηκα ξαφνικά μια περυσινή συναυλία. Είχα να βγω από το σπίτι μήνες. Σαν να ήταν για καιρό τα χέρια μου φασκιωμένα και ξαφνικά μπορούσα να πιάσω τον κόσμο. Η αναμονή, η μπίρα στο χέρι, η δυσκολία να στρίβεις τσιγάρα στα όρθια μέσα στο σκοτάδι, σημεία μιας ζωής που βράζει στο κεφάλι μου και χύνεται με την πρώτη ευκαιρία. Αυτές είναι οι μουσικές της εφηβείας μου, αυτές είναι οι μουσικές που ακούω σε κάθε τσάκισμα της ζωής μου, σε κάθε γύρισμα της σελίδας, μόνο που όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο νοσταλγικές μου ακούγονται, σαν ζαχαρωμένο γλυκό που έχει ξεχαστεί από καιρό σε κάποιο μουχλιασμένο ντουλάπι.

4 σχόλια:

Περαστικός είπε...

Βλέπω ότι και εσύ είσαι σε νοσταλγική διάθεση. Νομίζω ότι το κάνει αυτό η άνοιξη. Για όλα φταίει η άνοιξη.

ou ming είπε...

Κι αυτή θα περάσει, Περαστικέ.

ellinida είπε...

Εγώ πάντως νομίζω ότι στην δική μου περίπτωση είναι μιά καραμπινάτη κρίση μέσης ηλικίας . Κάθομαι και διαβάζω τα παλιά μου ημερολόγια της εφηβείας ... Αναρωτιέμαι πως θα είναι όλοι αυτοί που περιγράφω μέσα ... χιχ μάλλον μεσήλικες πλέον !

ou ming είπε...

Ποια είναι ακριβώς η μέση ηλικία;