Κοιτάζω τα παλιά μου κείμενα και εντοπίζω μια εποχή που έτρεφα μεγάλη αγάπη για την άνω τελεία. Είναι ένα σημείο της στίξης που όταν το πρωτοέμαθα, δεν το κατάλαβα είναι η αλήθεια. Αργότερα πήρε νόημα μέσα στο κεφάλι μου και κάπως αγαπηθήκαμε. Παρατηρώντας τις προτάσεις που κλείνονται έξω απ' την πόρτα με άνω τελεία, έχουν κάτι παιδικό. Είναι σαν να το μαλώνεις και αμέσως να σου χτυπάει το κουδούνι ένα
Αντιθέτως στην τελεία μουτρωμένος θα σταθεί μπρος στο χαλάκι ο
Δεν τα είχα συνδυάσει έτσι τα πράγματα...Κοίτα να δεις... ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφο κείμενο και σκίτσα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως τα λες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως με τον καιρό οι άνω τελείες κουράζονται και πέφτουν - ίσως να είναι και η επιθυμία που ελαττώνεται ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ αυτή η επιθυμία που ελαττώνεται, Γιώργο Κατσαμάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σας kovo voltes, Περαστικέ, roubinakiM, lemon :)
Kαι με πάνω η και με κάτω, είσαι αστέρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ όμορφα σκίτσα μπραβο σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως και να χει όμως η άνω τελεία στο τέλος πάντα θα βαίνει στους νόμους της βαρύτητας..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή χρονιά!
Ήρθα μια βόλτα να σας αφήσω την αγάπη μου και να φύγω. Δεν πιάνει πολύ χώρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο ευχάριστη έκπληξη είναι πάντα που ακόμη περνάει κάποιος από αυτό το αραχνιασμένο μπλογκ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκέ μου aerosol, πόσο καιρό είχα να σε δω. Την αγάπη μου.
Κι εγώ! Κι εγώ περνάω από το αραχνιασμένο μπλογκ. Μ' αρέσουν και οι άνω τελείες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι. Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι :)
ΑπάντησηΔιαγραφή