ou ming

Καθόμαστε οι τρεις μας γύρω από το πλαστικό τραπέζι στην αυλή και πίνουμε καφέ. «Να έρθεις πιο νωρίς την άλλη φορά», μου λέει η Ιβάνα. «Να μην έχει νυχτώσει». Ρουφάει ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο που αναβοσβήνει σαν φλας αυτοκινήτου και η κόρη της, η Βαλεντίνα, καπνίζει τα τελευταία τσιγάρα του πακέτου, πριν το κόψει κι αυτή. «Σε αυτό το σπίτι, Ιβάνα», της λέω δείχνοντάς της απέναντι, «έμενε η αδερφή της προγιαγιάς μου». Αναρωτιέμαι πώς μου ήρθε να το πω. Από το σαλόνι της Ιβάνα ακούγονται βουλγάρικες διαφημίσεις. Περιμένοντας να γίνει ο καφές λίγα λεπτά νωρίτερα, καθισμένη στον καναπέ, κοίταζα το διπλό κρεβάτι στο οποίο κοιμάται η Ιβάνα, η κόρη της και το μικρό τους πεκινουά. Ήταν το κρεβάτι του παππού μου και της γιαγιάς μου. Πάνω σε αυτό τους έβλεπα μικρή τα μεσημέρια απ' το παράθυρο να κοιμούνται, πάνω σε αυτό τους είδα στα τελευταία τους. Δεν το ξέρει η Ιβάνα, αλλά τα αντικείμενα που της έδωσαν για να στήσει το σπίτι της είναι κομμάτια της προσωπικής μου ιστορίας. Ποτήρια από ένα γαμήλιο σετ της μαμάς μου που δεν το ήθελε και πέρασε αργότερα στη γιαγιά μου, δυο κορνίζες που είχαμε κάποτε στο χολ, τα πιατάκια του γλυκού που μου σέρβιρε η γιαγιά μου γλυκό σταφύλι. Παλιά πράγματα που ζουν στα χέρια της Ιβάνα τα τελευταία τους, όπως οι γέροι που φροντίζει. Η Βαλεντίνα γυρίζει και κοιτάζει τον ουρανό. Ένα αεροπλάνο φωτισμένο κινείται ανάμεσα στ' αστέρια. «Έχεις μπει ποτέ σε αεροπλάνο;» με ρωτάει. «Εγώ δεν έχω μπει ποτέ, φοβάμαι». Σηκώνω το βλέμμα στον ουρανό, το ίδιο και η Ιβάνα. Για λίγα λεπτά το κοιτάζουμε και οι τρεις μας σιωπηλές και η καθεμία βλέπει το δικό της αεροπλάνο: η Ιβάνα το αεροπλάνο που την πάει στις εγγονές της, η Βαλεντίνα το αεροπλάνο που φέρνει εδώ το φίλο της, εγώ ένα αεροπλάνο που μοιάζει με κουνούπι. Ξύνω με λύσσα το χέρι μου. «Άρχισαν να δαγκώνουν», τους λέω. «Ναι, έχει πολλά», λέει η Βαλεντίνα και σηκώνεται. «Θα φέρω ένα φιδάκι». «Δεν χρειάζεται, Βαλεντίνα», της λέω και σβήνω το τσιγάρο, «είναι ώρα να πηγαίνω, να σας αφήσω κι εσάς να κοιμηθείτε». Πολλές φορές που δεν με πιάνει ύπνος, τις βλέπω απ' το παράθυρό μου να ξυπνάνε τόσο νωρίς για τη δουλειά, που δεν έχει καν ξημερώσει.