Όταν κρίνεις τους ανθρώπους, κρίνεις τα φαινόμενα γιατί οι άνθρωποι ενσαρκώνουν φαινόμενα. Όπως μιλώντας για τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, δεν αναφέρεσαι στο νερό, στη συγκεκριμένη σύσταση τη δεδομένη στιγμή, αλλά στο φαινόμενο της τρικυμίας. Και μόνο για λόγους επιβίωσης, ο άνθρωπος από τη φύση του κρίνει και αναλύει τα φαινόμενα. Η ανάγκη του να κρίνει τους άλλους και τις πράξεις τους ξεκινάει από αυτό το βασικό, το στοιχειώδες. Από αυτή τη σκοπιά, όχι μόνο δεν είναι κατακριτέο να κρίνεις τους άλλους, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο. Από αυτή τη σκοπιά, δεν μπορείς να θυμώσεις με έναν άνθρωπο όπως δεν θα θύμωνες με μια τρικυμία. Από την άλλη, έχεις όλα τα δίκια να θυμώνεις με έναν άνθρωπο, όταν επιτρέπει σε ένα φαινόμενο να βρει την έκφρασή του.
8 σχόλια:
Τα ρισπεκτια μου,Ου.
Γεια σου, Takis X.
....a critical eye is not necessarily a judgmental one...
pragmati :)
Μου ανοίγεις νέους δρόμους σκέψης.
Κι όμως, επειδή είμαστε άνθρωποι θυμώνουμε και με τις τρικυμίες ή μαστιγώνουμε τα νερά.
Γεια σου, FieryFairy!
Ουφ, δύσκολο να είσαι άνθρωπος, aerosol.
ice tea ;)
Δημοσίευση σχολίου