Στην αναποδιά γυρίζουν όλα ανάποδα· κοίλα γίνονται τα βουνά, γέφυρες όλα τα νερά και όλα τα αγάλματα άνθρωποι που δεν έγιναν: πρωθυπουργοί, γιατροί και στρατηγοί και σώθηκε ο κόσμος.
10 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Μου αναποδογυρίσατε τη διάθεση με το κείμενό σας! Σας ευχαριστώ! (:
Σήμερα το πρωί, στις 7:15, στο μετρό, σας σκεφτόμουν, ου. Σκεφτόμουν που χάθηκε αυτός ο άνθρωπος, γιατί δεν γράφει, μήπως πρέπει να την σκουντήξω, μήπως μας βαρέθηκε-δεν αναρωτήθηκα αν σταματήσατε να σκέφτεστε έτσι (όπως γράφετε), αυτό δεν αλλάζει, ευτυχώς.
Σκέφτηκα, κι αν δεν ξαναγράψει ποτέ, και δεν έχει προλάβει να βγει και σε βιβλίο... Άραγε να τα τύπωνα (τα ποστ, όλα, τα προηγούμενα) να τα έχω στη βιβλιοθήκη μου; Αν ναι, άραγε θα τα διαβάσει ποτέ κανείς και θα ευφρανθεί όσο εγώ ή είναι προσωπικά θέματα αυτά; Κι αν όχι, τι πειράζει που δεν θα τα έχω, αφού όταν ήταν η ώρα τους και τα διάβαζα, πολύ τα απολάμβανα, οπότε αυτός ήταν ο σκοπός τους, τον πραγμάτωσαν και πάει και τελείωσε;
Αυτά όλα δεν έχουν να κάνουν με το σημερινό σας ποστ, ούτε με εσάς καθεαυτή, το πρωινό παραμιλητό από μέσα μου ήταν, κι επίσης-πως γίνεται αυτό, λες να έχω διαίσθηση θείο δώρο; Μήπως πρέπει να αρχίσω να με ρωτάω για το δικό μου μέλλον και να πιστεύω ότι σκέφτομαι; Μπερδεύτηκα τώρα, άστα. Εσείς, να γράφετε, παρακαλώ.
Να που έγραψα κάτι, να που απάντησα κάτι λοιπόν· νόμιζα ότι είχα πεθάνει. Μοιάζει με αυλαία το μπλογκ συχνά-πυκνά. Εκεί που πάω να τη σηκώσω, πέφτει. Σαν χαλασμένος ρελές. Ανάποδα πράγματα.
10 σχόλια:
Μου αναποδογυρίσατε τη διάθεση με το κείμενό σας!
Σας ευχαριστώ! (:
Μήπως πρέπει να το διαβάσουμε ανάποδα;
Είμαι μες στην αναποδιά, αλλά σας διάβασα κανονικά. Και σώθηκα -για σήμερα τουλάχιστον. Για αύριο, βλέπουμε...
Να είστε καλά!
:-D Πολύ ωραίο...
Αν και πολύ λυπάμαι που στην αναποδιά, οι φίλοι γίνονται εχθροί και η μουσική Chopinει...έχει και η αναποδιά τις αναποδιές της :-(
Σήμερα το πρωί, στις 7:15, στο μετρό, σας σκεφτόμουν, ου. Σκεφτόμουν που χάθηκε αυτός ο άνθρωπος, γιατί δεν γράφει, μήπως πρέπει να την σκουντήξω, μήπως μας βαρέθηκε-δεν αναρωτήθηκα αν σταματήσατε να σκέφτεστε έτσι (όπως γράφετε), αυτό δεν αλλάζει, ευτυχώς.
Σκέφτηκα, κι αν δεν ξαναγράψει ποτέ, και δεν έχει προλάβει να βγει και σε βιβλίο... Άραγε να τα τύπωνα (τα ποστ, όλα, τα προηγούμενα) να τα έχω στη βιβλιοθήκη μου; Αν ναι, άραγε θα τα διαβάσει ποτέ κανείς και θα ευφρανθεί όσο εγώ ή είναι προσωπικά θέματα αυτά; Κι αν όχι, τι πειράζει που δεν θα τα έχω, αφού όταν ήταν η ώρα τους και τα διάβαζα, πολύ τα απολάμβανα, οπότε αυτός ήταν ο σκοπός τους, τον πραγμάτωσαν και πάει και τελείωσε;
Αυτά όλα δεν έχουν να κάνουν με το σημερινό σας ποστ, ούτε με εσάς καθεαυτή, το πρωινό παραμιλητό από μέσα μου ήταν, κι επίσης-πως γίνεται αυτό, λες να έχω διαίσθηση θείο δώρο; Μήπως πρέπει να αρχίσω να με ρωτάω για το δικό μου μέλλον και να πιστεύω ότι σκέφτομαι;
Μπερδεύτηκα τώρα, άστα.
Εσείς, να γράφετε, παρακαλώ.
.οίαρω ύλοΠ
Πρέπει να ερθουν τα πάνω κάτω για να σωθούμε; Σωθήκαμε!
Αυτό το post είναι ακόμη καλύτερο από το επόμενο.
Χμ, και ίσως το ανάποδο του γνωστός δεν είναι το άγνωστος, αλλά αυτός τον οποίο δεν κατηγοριοποιήσαμε ποτέ ως το ένα ή το άλλο.
Να που έγραψα κάτι, να που απάντησα κάτι λοιπόν· νόμιζα ότι είχα πεθάνει. Μοιάζει με αυλαία το μπλογκ συχνά-πυκνά. Εκεί που πάω να τη σηκώσω, πέφτει. Σαν χαλασμένος ρελές. Ανάποδα πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου