Ανθρωποφοβία χωρίς προηγούμενο σε ένα ξενοδοχείο στο Μόναχο το 1989. Έχοντας περάσει τρεις μέρες μέσα στο δωμάτιο, μισάνοιξα κάποια στιγμή την πόρτα και, αφού βεβαιώθηκα ότι δεν κυκλοφορούσε ψυχή στους διαδρόμους, κατάφερα να φτάσω σε ένα μηχάνημα και να αγοράσω μια μπίρα. Πέρασα άλλες τρεις μέρες κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο προσπαθώντας να ανοίξω το μπουκάλι με την αγκράφα του παπουτσιού μου. Έκτοτε, εποχές ολόκληρες είχα την αίσθηση ότι δεν ζω· μέχρι που κάποια στιγμή είπα, το έζησα κι αυτό.
14 σχόλια:
Ανθρωποφοβία χωρίς προηγούμενο για εσάς... Εγώ θυμήθηκα τον αγαπημένο μου Καρυωτάκη που καθοδηγεί τους ανθρωποφοβικούς (και όχι μόνο)αυτού του κόσμου:
Οταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,
όταν ακούσεις ανθρώπους.
Καλημέρα.
Και αν άκουγες όσο ήσουν στο διάδρομο μια πόρτα να τρίζει, ίσως να έβλεπες με ανακούφιση ότι ήταν μόνο ένα φάντασμα.
Νομίζω ότι η ανθρωποφοβία είναι η πιο βάσιμη φοβία.
αλλα οι ανθρωποι ειναι το αντιδοτο (συμπληρώνω στο σχολιο του απο πάνω)
και οι πανικοι;
έφυγαν;
από την αντίπερα όχθη της ανθρωπολατρείας,σου εύχομαι να έχεις μια καλή χρονιά που είμι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να είναι δημιουργική. Με υγεία και λιγότερους φόβους.
Πριν λίγο διάβασα το ποστ, έχοντας μόλις δει τις Συνέπειες του έρωτα, μια ταινία που λέει ένα-δυο πράγματα για την ανθρωποφοβία και τη διαφορά ανάμεσα στο να «ζεις» και το να ζεις χωρίς εισαγωγικά.
(αξίζει να τη δεις, νομίζω θα σου αρέσει, αν μη τι άλλο για το soundtrack)
Απο την άλλη τι κατάλληλο μέρος για να είσαι μονάχη, το Μόναχο!
(καλύτερη η ανθρωποφοβία από την ανθρωποφαγία)
Μιλώντας παραπάνω για τις Συνέπειες του έρωτα και τις ομοιότητες με το ποστ, ξέχασα να γράψω την κυριότερη: ο ήρωας ζει ουσιαστικά έγκλειστος σε ένα ξενοδοχείο για χρόνια. Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, ή μάλλον την μπλογκόσφαιρα. :)
@ αποπάνω: Σαν να λέμε Μόναχους Μόναχους;
Πού να ήσασταν και στις Βρυξέλλες...
Το να ταμπουροθεις 3 μερες στο δωματιο ειναι σεβαστο και μη κατακριτεο αλλα να μην μπορεις ενα μπουκαλι να ανοιξεις....
Μα, τόσες μέρες χωρίς ποστ μας αφήνεις κι εμάς μονάχους!
Υπό συνθήκες μπορεί η ανθρωποφοβία να είναι πολύ δημιουργική.
(άκου να ανοίξει τη μπύρα με την αγκράφα του παπουτσιού! )
:)
γι αυτό λείπεις τόσες μέρες ε; θα περιμένουμε να περάσει
Όποτε διαβάζω τις αναρτήσεις σας, κάθομαι έπειτα και κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή μπερδεμένος. Καλό πρέπει να είναι αυτό, ε;
Δημοσίευση σχολίου