Αυτό δεν μπορούσα να του το πω: όση ώρα μιλούσαμε, υπήρχε μια βελόνα στο πάτωμα, δίπλα στο πόδι της καρέκλας του, και έδειχνε εμένα. Εκείνος μιλούσε λογικά, μιλούσε είπε φιλικά. Γύριζα και κοίταζα μια εκείνον και μια τη βελόνα. Αν δεν υπήρχε η βελόνα να με στοχεύει σαν σπαθί, αν ήταν μια μικρή φακή που είχε πέσει απ' το τραπέζι, μια στρογγυλή κι ακίνδυνη φακή δίπλα στο πόδι της καρέκλας, δεν θα με ρώταγε γιατί μετά και πώς να του το έλεγα· οι λέξεις είναι άγνωστοι και ψάχνω στα κουδούνια να μάθω το όνομά τους.
4 σχόλια:
Γειά σου Ου μου. Τι γίνεσαι; Σε διαβάζω συχνά και χαίρομαι πολύ τα κειμενά σου. Συμμετείχα για ένα διάστημα στο νέο μπλογκ της γνωστής παρέας, μέχρι που με πέταξα ο ίδιος έξω, όπως ο πνιγμένος σώζεται τραβώντας τα δικά του μαλλιά.
Τα πράγματα εκεί πέρα είναι πιο νοσηρά απ' ότι φαντάζεσαι.
Σε φιλώ
ο Λοξίας φίλος σου
Γεια σου, φίλε μου Λοξία. Τόσο καιρό που έχω να σε δω έφτασε καλοκαίρι. Καιρός να γράφουμε και λίγο στο χαρτί πάνω στις ψάθες μας στην άμμο.
"οι λέξεις είναι άγνωστοι και ψάχνω στα κουδούνια να μάθω το όνομά τους."
[Αναστεναγμός]
Κάποια στιγμή θα πετύχεις στα κουδούνια το όνομά Pedro Almodovar.
Δημοσίευση σχολίου