Πριν φύγουν για τα ποστ, στεκόμαστε με τις λέξεις στο κατώφλι. Τους φτιάχνω το γιακά, τους στρώνω κάτι τελευταία τσουλούφια και τις αποχαιρετώ κουνώντας το publish. Εκεί που καθόμασταν χθες στο σαλονάκι των drafts, μιλούσαμε για αυτό το φαινόμενο: έχεις βρει μια πρόταση που σου τριβελίζει το μυαλό και θέλεις οπωσδήποτε να την κολλήσεις κάπου. Σου φαίνεται εντυπωσιακή, έχει ένα δικό της ειδικό βάρος. Και όπου την κολλάς, σου καταστρέφει την ισορροπία του κειμένου. Αλλάζεις το κείμενο, πεθαίνουν πολλές μικρές και όχι εντυπωσιακές λέξεις, κάτι φτωχοί λουστράκοι των κειμένων πέφτουν ξεροί με τις βούρτσες και τις μπογιές δίπλα στο κασελάκι τους. Και παρόλη τη σφαγή, αυτή η πρόταση είναι αδύνατον να δημιουργήσει σχέσεις με τις γύρω προτάσεις. Είναι σαν τον αλαζόνα που χαλάει την παρέα, πώς το λένε.
8 σχόλια:
και γιατί δεν χρησιμοποιείτε τις λέξεις ή τις προτάσεις ως αφορμές;
Προσωπικά αυτό κάνω. Παράδειγμα: έχω ραντεβού κάπου στην οδό Δεβλίνου. Περνάω από την οδό Κερκύρας με τη μηχανή, σκεπτόμενος "τι ωραία που θα ήταν η Αθήνα στην Κυψέλη τότε". Πότε; Κάποτε.
Δεν έχει σημασία, γιατί στην επιστροφή σκέφτομαι διαρκώς ένα διήγημα με τίτλο "Τα θλιμμένα διαμερίσματα της οδού Κερκύρας".
Το ξεκίνησα σήμερα το πρωί...
Καλημέρα!
Με κάτι τέτοια, η βόλτα στο blog σας, έγινε απαραίτητη πλέον γιά την αναψυχή μας.
Δημουλά μού θύμισες. Πολύ καλό πάντως.
Michael Sc, χμ, ας πούμε εσείς το κάνατε τίτλο, αυτή είναι συνήθως μια καλή λύση. Η φυσική θέση του αλαζόνα εξάλλου είναι πάνω πάνω :)
(Παρεμπιπτόντως, είπατε για την Κερκύρας και θυμήθηκα τι ωραία που φαίνεται η θάλασσα από την αρχή της κατηφόρας)
photo artfish, αχ μην λέτε τη λέξη βόλτα, μου θυμίζει τα σκυλιά μου και με έχουν πρήξει. Μήπως τα θέλετε;
Ανώνυμε, αν και θύμισε Δημουλά, πολύ καλό πάντως. Μου άρεσε αυτό :)
Lexical processing...
Γειά σου Ou Ming...
Όταν μια πρόταση δεν κολλάει με τίποτα και πουθενά σε ένα ποστ . τη βάζεις στο φάκελλο που γράφει απέξω με “Σκόρπιες προτάσεις”. Το ίδιο βέβαια μπορείς να κάνεις με τις λέξεις.
Στις άγονες μέρες, επιστρέφεις σε αυτούς τους φακέλλους και ανασύρεις το περιεχόμενο τους. Συνήθως λέξεις και προτάσεις σε συνθήκες φακέλλου με το χρόνο ωριμάζουν και βρίσκουν μόνες το δρόμο τους.
Ξέχασα να πω μια καλησπέρα...
Γεια σου, Sun W Knight. Την άλλη φορά, έλα στο τραπέζι να μας μιλήσεις. Εγώ ντράπηκα :)
Καλησπέρα, Τσαλαπετεινέ. Έχω σκόρπιες προτάσεις να φάνε και οι κότες. Άγονες μέρες επίσης. Πράγματι, οι "συνθήκες φακέλου" συχνά ωριμάζουν μόνες τους. Ευτυχώς μερικά πράγματα γίνονται αυτόματα σε αυτή τη ζωή, δεν χρειάζεται να προσπαθείς για όλα. Ο θεός μάς λυπήθηκε.
Ντουζ πουάν!
Δημοσίευση σχολίου