Τα πράγματα στη ζωή κυλάνε αργά· όσο και να βιάζεσαι, ξέρεις ότι είναι ανώφελο να διατάζεις τα φρούτα να ωριμάσουν. Περιμένοντας, είναι μέρες που όλα τα παίρνω για σημάδια: τους αστερισμούς από άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους που τους συναντάω τυχαία, πάντα τους ίδιους, διαδοχικά, τις ίδιες εποχές· τα σπασμένα λόγια που χαράζουν χρησμούς στο μπετόν. Αυτές τις μέρες στέκομαι επάνω τους, με το ένα πόδι, σαν σε έναν μικρό βράχο στη μέση ενός εκκωφαντικού ποταμού.
5 σχόλια:
είναι τόσο καλό κειμενάκι που μου φέρνει αμηχανία...
Χαίρομαι που έβαλες τις μηχανές μπροστά και μου έγραψες πάντως, ουρφ!
έχει δίκιο ο urfuslaar, είναι τόσο ωραίο! εμένα μου φάνηκε σαν ήρεμο ποτάμι σε κινέζικο τοπίο (κινηματογραφικό) με την ou ming ως κινέζα κόρη να τραγουδάει στην άκρη
eryx-t, ευχαριστώ πολύ. Με έχεις ακούσει όμως να τραγουδάω στα podcast; (ίσως για αυτό στέκομαι σε εκκωφαντικούς ποταμούς βέβαια)
Είναι λίγο μεγάλο για κοάν, αλλά σε μένα είχε ανάλογη δράση.
Δημοσίευση σχολίου