ou ming

Έζησα μέχρι πρόσφατα με την ιδέα ότι έπρεπε να κάνω κάτι στη ζωή μου και συγκεκριμένα, μιας και ήμουν φτωχός, να κερδίζω τη ζωή μου, να έχω μια θέση, να στεριώσω κάπου. Και, πιστέψτε με, αυτή η ιδέα -που δεν τολμώ ακόμη να την αποκαλέσω προκατάληψη- ήταν ριζωμένη μέσα μου πολύ βαθιά, άντεχε παρά τις ειρωνείες και τους όρκους μου. Έτσι, όταν με διόρισαν στο Bel-Ab-bes, μπροστά στο οριστικό μιας τέτοιας εγκατάστασης, άξαφνα όλα αναβίωσαν. Αρνήθηκα, θεωρώντας το δίχως άλλο την ασφάλειά μου περιττή, αν ήταν να θυσιάσω κάποιες πιθανότητες αληθινής ζωής. Έκανα πίσω, μπρος στην κατήφεια και τη χαύνωση μιας τέτοιας ύπαρξης. Αν είχα ξεπεράσει τις πρώτες μέρες, θα είχα σίγουρα ενταχθεί. Ωστόσο εκεί παραμόνευε ο κίνδυνος. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα τη μοναξιά και το αμετάκλητο.
Σήμερα δεν μπορώ να πω αν ήταν δύναμη ή αδυναμία το γεγονός ότι απέρριψα αυτή τη ζωή, ότι έκλεισα τις πόρτες σε αυτό που αποκαλείται "μέλλον", ότι εξακολούθησα να ζω μέσα στην αβεβαιότητα και τη φτώχεια. Ξέρω όμως τουλάχιστον πως, αν υπήρξε σύγκρουση, υπήρξε για κάτι που άξιζε τον κόπο. Εκτός κι αν, σε τελευταία ανάλυση... Όχι. Αυτό που μ' έκανε να φύγω δεν ήταν τόσο ότι κάπου θα στέριωνα, όσο το ότι θα στέριωνα σε μια ασχήμια.

Albert Camus
Σημειωματάρια
Εκδόσεις Εξάντας
Μετάφραση Λήδα Παλαντίου