ou ming

Μου θυμίζει κάτι φορές αυτή η ώρα -έτσι όπως κάθομαι κουρνιασμένη μέσα στο μπουφάν μου 3.30 το πρωί- που πηγαινοερχόμουν φοιτήτρια στην Κέρκυρα. Οι σταθμοί του ΚΤΕΛ και η παντόφλα στο Ρίο-Αντίρριο. Ποιος είναι ξύπνιος τέτοιες ώρες. Οι επιβάτες γερμένοι στα καθίσματα με τα στόματα μισάνοιχτα, ο οδηγός και τα λαϊκά του, οι εικόνες που τον φυλάνε χοροπηδάνε στις στροφές πάνω απ' το κεφάλι και τα ορθάνοιχτα χέρια του, καθώς γυρίζει το τιμόνι. Πάντα στη μέση της διαδρομής ορκιζόμουν ότι ήταν η τελευταία φορά που το έκανα. Ότι ακόμη και αν χρειαζόταν να πεινάσω, την επόμενη φορά θα έπαιρνα το αεροπλάνο. Και όμως δεν θυμάμαι ούτε μία πτήση. Θυμάμαι μόνο αυτές τις διαδρομές. Τους νυσταγμένους που περίμεναν με τις τσάντες τους σφιχτά μέσα στα χέρια να περάσει το πλοίο απέναντι. Τα βιαστικά σουβλάκια. Το γρήγορο κατούρημα στις τουαλέτες. Τα παράθυρα που έμπαζαν έναν τόνο κρύο. Αυτά θυμάμαι. Στιγμές που πέρασαν σφυρίζοντας από πάνω μου με μηχανές μεγάλου σαδισμού.