Ένα μεσημέρι πριν από λίγες μέρες, μέσα στην ανυπόφορη ζέστη, είδα στον ύπνο μου τη γιαγιά μου. Ήταν κατάκοιτη στο κρεβάτι της όπως πριν πεθάνει κι εγώ της ταχτοποιούσα τα μαξιλάρια στην πλάτη. Με αγωνία τη ρωτούσα αν κάθεται καλά κι αν είναι καλά. Ξύπνησα σαν από εφιάλτη. Η γιαγιά δεν μπορεί να πεθάνει άλλο, σκέφτηκα μόλις άνοιξα τα μάτια μου, και ηρέμησα.
Παρατηρώντας τις στάχτες από την πυρκαγιά της Πάρνηθας να πέφτουν σιωπηλά πάνω στα πλακάκια, νιώθω ακριβώς την ίδια ηρεμία: αυτή η πόλη δεν μπορεί να πεθάνει άλλο.
4 σχόλια:
Και όμως ... μπορεί και πεθαίνει κάθε μέρα.
Ή μπορεί να αναστηθεί. Έτσι απλά.
Για την ώρα, έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια της και περιμένει τα χειρότερα που ΣΙΓΟΥΡΑ θα έρθουν.
Κι'ομως...αυτη ειναι μονο η αρχη...
Να δεις τι σου εχουν για μετα...
Ξέρετε, θεωρώ ότι ο ασθενής πεθαίνει όταν σταματάει η καρδιά του και όχι όταν φθείρονται τα σωληνάκια μέσα στον τάφο.
Καλημερα,
με βαση τον δικο σου ορισμο, αυτη η πολη εχει πεθανει απο το 1979 :-(
Δημοσίευση σχολίου