17.4.07

Το μοναδικό ντοκιμαντέρ που μπορώ να θυμηθώ είναι ένα για τις αποτυχημένες εκτοξεύσεις της ΝΑΣΑ. Επί μία ώρα παρακολουθούσα πυραύλους και διαστημόπλοια να γκρεμοτσακίζονται, να γίνονται συντρίμμια. Αν δεν είχαν συμβεί αυτά τα ατυχή περιστατικά, κατέληγε ο αφηγητής, δεν θα είχε προχωρήσει η ιστορία. Την πορεία της ιστορίας δεν θα την εξετάσω, ξέρω όμως ότι ένιωσα ανακούφιση όταν πάτησα το OFF, για τις δικές μου αποτυχημένες εκτοξεύσεις σε αυτή τη ζωή, τις οποίες περιγράφω ως "σκέτες αποτυχίες" την ώρα που κατεβάζω μισό μπουκάλι κρασί. Εκτοξεύω συνεχώς ποστ τον τελευταίο καιρό και κάποια τα παρακολουθώ να πέφτουν σφυρίζοντας μέσα στους θάμνους. Για κάποιο λόγο μού ήταν σημαντικό αυτό, να βλέπω όλες τις πτυχές μου πάνω στην οθόνη. Σήμερα κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μπαρουτοκαπνισμένα μάγουλα, μαύρες παλάμες κι ανάκατα μαλλιά. Γέμισα την μπανιέρα, κλείδωσα την πόρτα και από εδώ σας γράφω. Με το λάπτοπ πάνω στα γόνατα. Ήρθε η ώρα για ένα καλό μπάνιο, θα σας ξαναδώ σε αρκετές μέρες, με καλολαδωμένη χωρίστρα, φρεσκοσιδερωμένο φιόγκο και κολλαριστό κολάν. Τραβάω την πρίζα, ναι;