Tο νόημα της ζωής δεν μπορεί να αποκαλυφθεί, αυτό που μπορεί να αποκαλυφθεί είναι οι ζωές των ανθρώπων, όπως δεν μπορείς να μυρίσεις την ίδια τη φωτιά παρά μόνο αυτό που καίγεται.

Για εμένα που τρώω τα νύχια μου η σκέψη να κόψω αυτή τη συνήθεια μένει πάντα μια σκέψη και μια καλή πρόθεση. Γιατί όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή, υποκύπτω όπως ο τζογαδόρος στο καζίνο. Θα σας εξηγήσω αμέσως. Δεν είναι απλό το θέμα, ένα χέρι σηκώνεται και μπαίνει μες στο στόμα. Όχι. Ξεκινάει με μια αναστάτωση για γνωστό ή άγνωστο λόγο. Η συνθήκη αυτή ενεργοποιεί ένα ανεμιστηράκι στο στήθος, το οποίο αρχίζει να γυρίζει με ταχύτητα ανάλογη της αναστάτωσης. Αν νομίζετε πως υπερβάλλω, μπορώ να ορκιστώ ότι ακούω το φρουτ φρουτ των πτερυγίων. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη αυτή η αίσθηση και δυστυχώς ενισχύει την αναστάτωση. Στη συνέχεια το δάχτυλο υψώνεται και μπαίνει στο στόμα εξαιτίας μιας προφανούς δυσλειτουργίας, όπου το ανεμιστηράκι θεωρείται τμήμα ενός συστήματος με βασικό μέρος τα δόντια και δευτερεύον τη γλώσσα. Μέσα στο στόμα η γλώσσα σαρώνει το δάχτυλο και όταν εντοπίσει οτιδήποτε που εξέχει, στέλνει μήνυμα απευθείας στα δόντια να ξεκινήσουν την αποκοπή του. Το γεγονός ότι παρακάμπτεται ο εγκέφαλος και οποιαδήποτε λογική λειτουργία καθιστά την καταπολέμηση αυτού του εθισμού πολύ δύσκολη. Μου λένε καμιά φορά να αγοράσω το ειδικό μανό που ενδείκνυται για την ονυχοφαγία. Είναι πικρό και οι ανίδεοι πιστεύουν ότι μπορεί να συγκρατήσει τον ονυχοφάγο, ότι μπορεί να του ενεργοποιήσει κάποια λογική διαδικασία πριν την εκκίνηση της παλινδρομικής μασέλας ή έστω κατά τη διάρκειά της. Είναι αστείο, αν με ρωτήσετε, για αυτό και δεν έχω καν ασχοληθεί στον Χόντο που πάω καμιά φορά για να μυρίσω τα σαπούνια ή για να χαζέψω στο τμήμα 1+1 δώρο. Δεν έχω ασχοληθεί, όπως δεν θα ασχολούμουν αν μου έλεγαν να δέσω το σκύλο μου με σπάγγο μπροστά από ένα πιάτο με μπιφτέκια. Η ονυχοφαγία είναι μια προσωπική μάστιγα, η οποία με αφήνει στο τέλος καταπτοημένη μπροστά στη θέα των νυχιών μου, που μοιάζουν με καταμασημένο χωράφι από κοπάδι λυσσασμένων προβάτων.

Ένας λόγος για τον οποίον μου αρέσουν τα πολύ σύντομα κείμενα, ακόμη και αυτά της μίας αράδας, είναι γιατί η κενή σελίδα γύρω τους λειτουργεί σαν προβολέας που φωτίζει τις λέξεις· τη σιωπή σκίζει μια κραυγή, όπως λένε.