Δύο εικόνες μού έχουν εντυπωθεί: το πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο στο διάδρομο του νοσοκομείου που πήγαινα επίσκεψη, και στην επιστροφή, το χριστουγεννιάτικο δέντρο που παρατηρούσα μέσα από το ταξί, στη βιτρίνα της πιτσαρίας Καράκας. Αναβόσβηναν και τα δύο στολισμένα σε εξαιρετικά ξένα μέρη. Πηγαινοέρχονταν μπροστά τους σύριγγες, σαλάτες και πίτσες, νοσοκόμες με γάντια, ασθενείς με πιτζάμες και ορούς, πιτσαδόροι με αλευρωμένα χέρια. Χωρίς δώρα στη βάση, μια απλή υπενθύμιση των ημερών, ένα τρισδιάστατο ποστ ιτ με τα ζώα της φάτνης να σηκώνουν με την ανάσα τους λίγη ασκούπιστη σκόνη.

Κάποτε στη Χαλκίδα παρακολουθούσα έναν ψαρά που έριχνε την πετονιά του στον πορθμό του Ευρίπου. Τίποτα παράξενο σε αυτό, εκτός από το γεγονός ότι ψάρευε χωρίς δόλωμα. Μέσα στο νερό γυάλιζε το αγκίστρι γυμνό. Αυτό δεν θα ήταν εξαιρετικά παράξενο, αν δεν έπιανε ψάρια. Πράγματι, ορισμένα ψάρια ξέκοβαν απ' το κοπάδι και έτρεχαν προς το μέταλλο· έτρεχαν προς το μέταλλο σαν τον καλό το φίλο που σε αγαπάει για αυτό ακριβώς που είσαι.

Κάποια πράγματα -και η μεγαλύτερη αλήθεια να είναι- από κάποια στόματα τα αμφισβητείς. Πώς είναι να σου λέει ο οδοντίατρος ότι η μεγαλύτερη εφεύρεση είναι ο τροχός.

λαδωτήρι Μυτιλήνης

Εδώ και κάποιες μέρες έχω σκεφτεί και ερωτευτεί μια φράση, την οποία μάταια προσπαθώ να κολλήσω σε κάποιο κείμενο. Γράφω και ξαναγράφω τα κείμενα και όλα μένουν μισά -συνήθως χωρίς τέλος- αφού, απογοητευμένη από το αποτέλεσμα, παίρνω τη φράση μου και φεύγω. Έτσι, έχω καταλήξει να τη σέρνω παντού σαν μια οδοντόβουρτσα δεμένη με σπαγγάκι, την οποία ονομάζω Τζακ.