Η συνεχής τριβή πάνω στις εικόνες δημιουργεί σιγά σιγά έναν κάλο. Μετά από έξι φλεγόμενες μέρες, μπορώ επιτέλους να κάνω κάποια βήματα με αυτό το καινούριο, αφόρετο παπούτσι. Μία εικόνα έχει τυπωθεί στο μυαλό μου: ο άνθρωπος που με ένα κλαδί ελιάς στο χέρι περιμένει να παλέψει με τη φωτιά. Κι αν κάτι έχει να διδάξει αυτή η τεράστια πυρκαγιά, είναι ίσως ότι το κλαδί ελιάς ήταν κι αυτό τόσα χρόνια βολεμένο σε ένα ράμφος.

κρανίου τόπος

μ

ικρ

ή ον

ειρ

ευόμ

ου

ν ότ

ι

α

νακ
άλυπτ

α ένα σπί

τι μέσ
α στ

ο σπ
ίτ
ι
...

Πυρ, σκύλος και θάλασσα

Λένε για τις γυναίκες, αλλά δεν υπάρχει πιο απαιτητικό πλάσμα από το σκύλο. Ο σκύλος θέλει. Συνέχεια. Είναι σε υγρή μορφή και αν δεν χτίσεις έγκαιρα τα φράγματά σου και δεν τα συντηρείς, θα πλημμυρίσει όλο το σπίτι, θα φτάσει μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο. Έκανα το μεγάλο λάθος να έχω μια σχετικά ισότιμη σχέση με το σκύλο μου, καθώς δεν έχω αρχηγικές τάσεις και δεν θέλω παιχνίδια εξουσίας μέσα στο σπίτι. Πολύ νωρίς, διάβασα μια φράση που μου σφηνώθηκε στο μυαλό, αλλά την έδιωχνα σαν ενοχλητική μύγα:

ΜΗΝ ΦΕΡΘΕΙΣ ΣΤΟ ΣΚΥΛΟ ΣΑΝ ΝΑ'ΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΦΕΡΘΕΙ ΣΑΝ ΝΑ'ΣΑΙ ΣΚΥΛΟΣ

Ενάμιση χρόνο μετά το ξεκίνημα της συμβίωσής μας, συνειδητοποιώ ότι το τρένο έχει εκτροχιαστεί και τρέχει προς άγνωστες κατευθύνσεις. Ο σκύλος μου είναι γλυκύτατος και συμπαθητικός, αλλά δεν γνωρίζει ούτε το πρώτο μάθημα της βασικής εκπαίδευσης, δηλαδή ότι είναι σκύλος.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από τα στοιχειώδη. Του έδωσα μολύβι και χαρτί, τον κάθισα στο πρώτο θρανίο και άρχισα να γράφω στον πίνακα πιέζοντας την κιμωλία σαν να προσπαθούσα να τη σκοτώσω:

ΕΙΣΑΙ ΣΚΥΛΟΣ, ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
ΣΚΥΛΟΣ = ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡ

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' τον κακό γείτονα.
Ίσως μόνο ένας εχθρός εαυτός.

Αλά τέρμα

Το "δες τα πράγματα θετικά" μου έχει στοιχειώσει τη ζωή. Είμαι άνθρωπος βαρύθυμος από τα γεννοφάσκια μου, ο άνθρωπος που του δείχνουν τον ήλιο και εκείνος διακρίνει τα μαύρα στίγματα. Ήθελα να γράψω από χθες ένα ποστ, ένα οικογενειακό τραπέζι που πολύ θα ήθελα να ήταν κρεβάτι -δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να πάω να ξαπλώσω-, κάτι κουβέντες τρελές, μικροί και μεγάλοι μπερδεμένοι, μα πόσες γενιές ήμασταν, τι πράγματα ακούστηκαν, από τις αρετές του Ίντερνετ μέχρι τις ξύστρες που έξυναν τα άλογα. Αργότερα στο σπίτι μου κάπως ηρέμησα, είπα τέρμα τα οικογενειακά τραπέζια, μου πήρε περίπου τριάντα έξι χρόνια να το καταλάβω, αλλά τέρμα. Το βράδυ έκανε ζέστη, σκεφτόμουν πότε θα έρθει το φθινόπωρο, να έχει συννεφιά, ξύπνησα με έναν λαμπερό ήλιο που μου έκαιγε το πρόσωπο σε όλη τη βόλτα με το σκύλο. Και ξαφνικά, να το μεγάλο σύννεφο. Καίγεται η Πεντέλη. Έβαλα μουσική και βγήκα στο μπαλκόνι. Ο καπνός πλησίαζε σαν το πώμα που θα έκλεινε την κακοκεφιά μου στο μπουκάλι. Αυτό το τραγούδι πάει εκπληκτικά με πυρκαγιά, σκέφτηκα κομψά στραβώνοντας λίγο το στόμα, σαν να δοκίμαζα ορντέβρ καρφωμένο σε οδοντογλυφίδα. Μπήκα μέσα και έβαλα στο σκύλο μου λίγο σαλάμι που του αρέσει.

Υπό τον ήχο της σκούπας και του λάστιχου

Τόσα μυρμήγκια, ποτέ δεν είχαμε τόσα μυρμήγκια. Και τώρα κάνω τόσα έξοδα για τα μυρμήγκια.

Γειτόνισσα της Δ.

Στη βεράντα του εξοχικού της Δ. Οι γείτονες, χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπων που σκεπάζουν τα πάντα με λέξεις, τρέμουν μια στιγμή σιωπής. Δεν τους βλέπω. Είναι κρυμμένοι πίσω από έναν φράχτη με αραιή βλάστηση. Τους φαντάζομαι σαν μόνο στόματα που κόβουν βόλτες στην αυλή τους φλυαρώντας. Συμπεραίνω ότι έχουν πόδια και χέρια από τον ήχο της σκούπας και του λάστιχου. Αναρωτιέμαι αν για να αξίζουν τα τόσα έξοδα που έκαναν, θα προτιμούσαν το σπίτι τους να είχε γεμίσει ελέφαντες.

Η συνταγή της μεσοτοιχίας

Για τις διακοπές μου στην Αθήνα έχω πατήσει pause. Δεν αδειάζω τα σκουπίδια, δεν σκουπίζω, αφήνω τα πιάτα να μαζεύονται πάνω στον πάγκο του νεροχύτη. Μετά τους εξαντλητικούς ρυθμούς των τελευταίων μηνών, αν χρειαζόταν έστω να δέσω το παρεό μου κόμπο, θα κατέρρεα.

Είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι την απεξάρτησή μου από το μπλογκ. Στόχος να πιω τον καφέ μου ένα πρωί δίπλα στο παράθυρο κοιτάζοντας κάτι ζωντανό, ένα δέντρο. Εδώ και ενάμιση χρόνο, κάθε μέρα, τον πρώτο καφέ τον πίνω μπροστά στον υπολογιστή διαβάζοντας τα καινούρια σχόλια ή εντοπίζοντας τα ψεγάδια του χθεσινοβραδυνού ποστ. Δεν ξέρω τι συνέβη και βούτηξα τόσο βαθιά μέσα στα καλώδια. Παρατηρώντας τα σημάδια της εποχής, ένα περιστέρι τρυπώνει κάθε μέρα στην κουζίνα και τρώει το φαγητό του σκύλου, τις προάλλες μπήκα στο σπίτι και το βρήκα να κόβει βόλτες στο σαλόνι. Το κοιτάζω με μισό μάτι σαν να είναι το στρείδι που ήρθε να κολλήσει στο ναυάγιο.

Άνθρωποι με ρίζες και κλαδιά

Mode Plagal

Το δέντρο ήταν κάποτε κουκούτσι
που κάποιος το' φτυσε
και ύστερα το πάτησε καλά με το παπούτσι.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.
Ίσως ότι δεν έχω τι να πω.
Και αν το δέντρο αυτό το κάψω,
πάλι δεν θά' χω τι να γράψω.
Και αν τη γη τινάξω στον αέρα,
θα είναι μια συνηθισμένη μέρα.

Καμία όρεξη και ζέστη. Επιπλέω σαν κεφτές μέσα σε ένα πιάτο σούπα. Καλοκαίρι στην Αθήνα. Βόλτες μέσα στο μπετόν και το βράδυ τα ντεπόν.